Του Δημήτρη Ιωαννίδη

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε! Να βροντοφωνάξουμε, ως λαός, την πολιτική μας προτίμηση. Μόνο που, σχήμα οξύμωρο, αυτή η βροντερή φωνή μας θα ριχτεί μουλωχτά, πίσω από ένα παραβάν, περικλεισμένη σ’ ένα φακελάκι με κάτι ρίγες και μία σφραγίδα σ’ ένα κουτί που το λένε κάλπη. Σαν να δίνουμε μυστικά ελεημοσύνη σε μία κυρία που τη λένε Δημοκρατία. Που έχει για ναό της ένα χώρο που λέγεται Βουλή και διαθέτει μόνο τριακόσια στασίδια. Που δεν μας χωράει όλους αυτός ο ναός, να προσευχόμαστε για την πατρίδα μας (οι Εφορίες μας χωράνε όλους να πληρώνουμε τα χρέη μας-άσχετο).

Όλοι στο πανηγύρι της Δημοκρατίας, λοιπόν, μεθαύριο. Κι όπως σ’ ένα πανηγύρι αγοράζεις πράγματα από τους πάγκους των πραματευτών, εμείς τις τελευταίες μέρες αγοράσαμε υποσχέσεις, νά ΄χουμε να χαιρόμαστε και να περιμένουμε καλύτερες μέρες. Τις αγοράσαμε με προπληρωμένες κάρτες, αφού ήδη έχουμε πληρώσει φόρους, ΕΝΦΙΑ, καπελάκια στη βενζίνη, το ρεύμα, το πετρέλαιο ζεστασιάς…

Τελικά, όσο κι αν επικρίνονται (κι από μας, εδώ) ορισμένες πρακτικές των κομμάτων και των υποψηφίων, μερικές από τις οποίες μοιάζουν με πιρουέτες ζαλισμένων χορευτών, δεν παύει η εκλογική διαδικασία να είναι μια γιορτή. Γιορτή της Δημοκρατίας, που, αν δεν υπήρχε, ο λαός δεν θα ήταν μεν διαιρεμένος σε ιδεολογίες και κόμματα, θα ήταν όμως ένας μαλιστάνθρωπος, ενιαίος και πειθαρχικός στα κελεύσματα της μη εκλεγμένης εξουσίας. Το δοκιμάσαμε και δεν μας άρεσε. Και είχαμε τα Πολυτεχνεία…

Μια ιδιαιτερότητα των εκλογών, κάποιοι θα την έλεγαν κουσούρι, είναι πως τα λάθη των επιλογών μας έχουν διάρκεια τεσσάρων ετών. Δεν γίνεται να πάει κάποιος την επομένη της ψηφοφορίας στο εκλογικό μαγαζί και να δηλώσει πως θέλει ν’ αλλάξει αυτό που ψήφισε. Πως δεν του κάνει αυτός που έστειλε στη Βουλή και θέλει να στείλει κάποιον άλλον. Τα λάθη στη Δημοκρατίας μας, λοιπόν, είναι λάθη τετραετίας και θα υποστούμε αυτούς που επιλέξαμε για χρόνο αντίστοιχο μιας πανδημίας. Ας προσέχαμε…

Μια σκέψη είναι να ψηφίσουμε αυτόν που μας έταξε τα λιγότερα. Ένας φειδωλός στις υποσχέσεις είναι πιθανότερο να τις τηρήσει, παρά ένας “Δωσταόλας”!

Ας έχουμε υπόψη κι αυτό: Την επομένη των εκλογών μπορεί να προκύψουν ανίερες συμμαχίες και ο αφέντης λαός να μην ξέρει πλέον με ποιους είναι εχθρός και με ποιους φίλος. Γι αυτό, συνιστάται να μην αντιδικούμε τώρα με κανένα, αφού μετά τις διερευνητικές εντολές μπορεί να προκύψουμε με κάποιους κομματικά ξαδέρφια! Υπήρξαν εποχές που οι κόκκινοι είχαν κάνει συμπεθεριό με τους  γαλάζιους (!). Το είχαν πει “βρώμικο 89¨. Κι άλλες που οι γαλάζιοι ήταν στο ίδιο ιστορικό πλάνο μαζί με τους πράσινους. Κι εμείς, ο λαός πάντα στο ρόλο του χειροκροτητή. Και του πληρωτή!

Στα εκλογικά πανηγύρια, λοιπόν, θα διαλέξουμε αντιπροσώπους. Τα ζόρικα της ζωής θα τα περνάμε πάντα αυτοπροσώπως!…

Δ.Ι. 

*Στην εικονογράφηση η συνεργάτιδα, δημοσιογράφος, Ελένη Κωστοπούλου