Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με την ποιητική συλλογή «επτά ανάσες πριν» της Τρικαλινής εκπαιδευτικού, ποιήτριας Ελένης Αλεξίου.  Εκδόσεις: Σαιξπηρικόν

H Ελένη Χρ. Αλεξίου γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1980. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών.

Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Εκπαίδευση στο University of Bath της Αγγλίας. Εργάζεται ως φιλόλογος και καθηγήτρια κλασικής κιθάρας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, Το Φλας (Λογείον, 2009) και Ποιήματα που γράψαμε μαζί (Μελάνι, 2015). Ποιήματα και διηγήματά της φιλοξενούνται σε ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Το “Επτά ανάσες πριν” είναι το τρίτο της βιβλίο ποίησης.

Παρουσίαση

Η ποίηση αφαιρεί απ’ τον λόγο την φλυαρία. Τα ξέφτια! Στραγγίζει τις λέξεις, για να περάσουν στην καρδιά μας πιο ταιριαστές, ώστε να δημιουργήσουμε μια ονειρική εικόνα των πραγμάτων, της ζωής εν τέλει…

Στην κατηγορία αυτή των λίγων χειριστών του λόγου με τον παραπάνω τρόπο, που τους λέμε ποιητές, άξια ενταγμένη, είναι και η Ελένη Αλεξίου!    Είχαμε την τύχη να πάρουμε στα χέρια μας την ποιητική της συλλογή με τίτλο «επτά ανάσες πριν», ένα όμορφο βιβλίο – κέρασμα ποιότητας σε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο!

Σε έξι ενότητες αναπτύσσεται η οπτική της ποιήτριας με την οποία βλέπει κάποιες σκηνές απ’ τη ζωή που εμείς οι απλοί άνθρωποι προσπερνάμε Σε πρώτη ανάγνωση δείχνουν σουρεαλιστικές οι εικόνες που μας παρουσιάζονται, αλλά τελικά αιφνιδιαζόμαστε που δεν σκεφτήκαμε έτσι εμείς τα πράγματα.

Παίρνουμε τις ενότητες των στίχων μία μία…

Στην πρώτη, με τίτλο «Βηματισμός σε ένα ξερό ρυάκι» κρύβεται η πίκρα για το στέγνωμα της ψυχής που μοιάζει με ξερό ρυάκι, τόσο μη χρήσιμο στη φύση, τόσο ανήμπορο να ξεδιψάσει λουλούδια και χόρτα, πουλιά και ανθρώπους! Στο τέλος των στροφών, ωστόσο, αρνείται το στέρεμα της αγάπης, τελειώνοντας με τους πιο όμορφους στίχους της ενότητας:

Ποτάμι είμαστε που σκόνταψε στο φράγμα. Δεν στέγνωσε, λιμνάζει…

Στην ενότητα  «Γραμματική του Καλοκαιριού», που αρχίζει με το κλείσιμο των σχολείων, μας πάει στη θάλασσα. Με τις επαναλαμβανόμενες συνήθειες των ανθρώπων να γίνονται λειψές εικόνες, κάποιες ολότελα «ελληνικές» και καθόλου ποιητικές, σα να ντρέπεται η ποίηση γι’ αυτές. Με τις εκδρομές γεμάτες καρπουζόφλουδες, που η κανονική τους περιγραφή θα χαλούσε το όνειρο της φυγής από την πραγματικότητα.

Το Πήλιο εδώ, η μόνη ονομασία γης που συναντάμε στους στίχους, απλώνεται στο ποιητικό χαρτί με σκόρπιες πινελιές, καθότι είναι συνδυασμένη τόσο καλά η ομορφιά της Χώρας: Βουνό και θάλασσα σε μια ανάσα! Μέχρι που οι εικόνες της ενότητας οδεύουν προς το Φθινόπωρο…

Στην ενότητα «Δήλωσις Πίστεως» δηλώνονται οι δικές της, της ποιήτριας, αποδοχές του κόσμου με κορυφαία πίστη στον άνθρωπο και όσα θα έπρεπε να τον πλαισιώνουν.

Στην «Ακίνητη Νύχτα» θαυμάζουμε εκφράσεις αληθινές που δεν τις σκεφτήκαμε, όπως «το βουνό μασουλάει τον ήλιο, τον καταπίνει…». Ποιος από μας άραγε, έχει δει έτσι ένα ηλιοβασίλεμα; Πόσο πιο πλούσια θα μπορούσε να είναι η σκέψη μας και η έκφρασή μας, αν μπορούσαμε να είμαστε όλοι ποιητές; Ή έστω αν διαβάζουμε ποιητές. Σαν μια χαρούμενη Γκουέρνικα είναι ο κόσμος τελικά, σαν μια μεγάλη τοιχογραφία του Ντιέγκο Ριβέρα. Κι εμείς ξέρουμε μόνο τη Τζιοκόντα!

Στον «Προσφυγικό καταυλισμό» κορυφώνεται η συγκίνησή μας από σκηνές που κάποιοι από μας δεν θέλουμε, αλλά αυτές συμβαίνουν.

Οι στίχοι μιλάνε για την σύγχρονη προσφυγιά με καμουφλαρισμένο πόνο, περιγράφοντας γέννες και ταξίδια από Ανατολή και Δύση. Πάντα η ποίηση συνυπήρχε με το δράμα, τον διωγμό, με το κλάμα…

Στο «Θέμα ανατομίας» ο κρυμμένος σαρκασμός είναι γι’ αυτούς που θάβουν τους ήρωες κι ενώ η ζωή επιμένει να παράγει ανθρώπους.

Η τελευταία ενότητα «εφτά ανάσες πριν», που έδωσε επάξια τον τίτλο στο βιβλίο, μιλάει για τον θάνατο ανθρώπων μετά από καταστροφή. Αφορμή θα μπορούσε να είναι η 11^η Σεπτεμβρίου (κάπου αναγράφεται το Central Park), ένας καταστροφικός σεισμός, ένα θανατερό τσουνάμι ή όλα αυτά. Όλα που στέλνουν ανθρώπους σε υπερπλήρη νοσοκομεία, όπου οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί και μετά γέμισμα σε νάιλον σάκους. Οι πέντε τελευταίοι στίχοι είναι η πλέον δραματική κορύφωση όλης της συλλογής!

Τελικά, πρέπει να διαβάσει αρκετές φορές κάποιος το βιβλίο της Ελένης Αλεξίου για να αφουγκραστεί κι όσα δεν λένε, όσα κρίνουν αυτονόητα οι στίχοι της…ο αναγνώστης θα ταξιδέψει σε έναν κόσμο γεμάτο, προσδοκίες, προβληματισμούς, συναισθήματα που εκφράζονται μέσω της ποίησης. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής Καβάφης «η ποίηση είναι φάρμακο της ψυχής»

Επτά ανάσες πριν

ζούσα – χωρίς να ξέρω –

τις τελευταίες μου στιγμές

έξι, πέντε, τέσσερα…

…στο ένα ήρθε η μητέρα

σαράντα χρόνια πεθαμένη

Έξω απ’ τον θάλαμο

μου έβγαλε τη μάσκα

με φίλησε για το καλωσόρισμα

Ελένη Κωστοπούλου

Δημήτρης Ιωαννίδης