Της Ελένης Κωστοπούλου

Παλιότερα οι μεγαλουπόλεις δεν είχαν το πλήθος των αυτοκινήτων του σήμερα, γι’ αυτό όταν έβλεπες ποδήλατα στους δρόμους ήταν κάτι συνηθισμένο.

Το ποδήλατο, λοιπόν, πέρα από μέσο διασκέδασης, ψυχαγωγίας και άθλησης αποτέλεσε ένα κύριο μέσο μετακίνησης για πολλούς συνανθρώπους μας. Θα ήταν κοινοτυπία να αναφέρουμε, ότι σήμερα οι τσιμεντουπόλεις δεν είναι καθόλου φιλικές ως προς τους “ρομαντικούς” ποδηλάτες, αλλά και σε όσους θεωρούν το ποδήλατο ως μέσο με σημαντική αξία.

Στις μέρες μας η χρήση του είναι περιορισμένη και αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι σε πολλούς δήμους, κυρίως πληθυσμιακά μικρούς, οι τοπικές αρχές υπόσχονται και πραγματοποιούν έργα, όπως ειδικοί ποδηλατόδρομοι, όπου ο καθένας μπορεί να τους αξιοποιήσει ωφελώντας πάνω απ’ όλα τον εαυτό του.

Υπάρχουν όμως και πόλεις πρότυπα που παρέχουν ασφάλεια και στον πεζό και στον ποδηλάτη, όπως για παράδειγμα, η Καρδίτσα και το Ρέθυμνο, που αναδείχθηκαν πρωταθλήτριες ανάμεσα σε 3.135 πόλεις κερδίζοντας Ευρωπαϊκό βραβείο για ασφαλές περπάτημα και ποδηλασία.

Οι γενικοί γιατροί και οι καρδιολόγοι συστήνουν σε όλους μας τόσο το περπάτημα όσο και το ποδήλατο προκειμένου να περιοριστούν τα καρδιακά προβλήματα, ωστόσο είναι γεγονός ότι η ποιότητα της διατροφής μας είναι σημαντικά χαμηλότερη σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Η χρήση χημικών ουσιών, συντηρητικών και άλλων ουσιών προκειμένου να παραταθεί η ωφέλιμη ζωή ενός τροφίμου είτε ζωικής είτε φυτικής προέλευσης δυσκολεύει τον μεταβολισμό, δημιουργώντας προβλήματα στον οργανισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες η άθληση στη φύση και το νερό είναι η άμυνά μας.

Υπάρχουν όμως και οι περιοχές, (μία εκ των οποίων είναι και η δική μας) οι οποίες αναρωτιέσαι, πού όμως να κάνει κανείς ποδήλατο; Και με ποιους κινδύνους; Στις πόλεις όπου οι κακοτεχνίες των δρόμων είναι το σύνηθες και όχι η εξαίρεση;

Σε δρόμους εκτός πόλης όπου οι ταχύτητες των αυτοκινήτων εγγίζουν τις ταχύτητες της formula 1 ή στα χωριά που έχουμε εγκαταλείψει και τα επισκεπτόμαστε μια φορά το χρόνο;

Δυστυχώς, το μοντέλο ζωής που έχουμε υιοθετήσει είναι σπίτι – δουλειά και ξανά σπίτι, κακής ποιότητας διατροφής και αρκετό άγχος. Αξίζουμε όμως ένα άλλο μοντέλο ζωής, ειδικά στη χώρα μας που είναι πανέμορφη γεμάτη ήλιο και ενδείκνυται για άθληση και περπάτημα.

Οι δύο βαθμοί Αυτοδιοίκησης το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προσέχουν σε καθημερινή βάση τους δρόμους, ώστε να μη λαμβάνουν χώρα άδικοι τραυματισμοί ποδηλάτων και πεζών, ενώ το κράτος επιτέλους πρέπει να υιοθετήσει πολιτικές αποκέντρωσης. Δεν είναι δυνατόν δύο πόλεις να καταλαμβάνουν πάνω από το 50% της Ελλάδας. Χρειάζονται εδώ και τώρα αποκέντρωση και γενναία κίνητρα επιστροφής στην αληθινή ποιότητα ζωής, που είναι το φυσικό περιβάλλον που μάς χαρίζουν τα χωριά μας και οι μικρές πόλεις μας. Ένας πολύ καλός σχεδιασμός, ολοκληρωμένες παρεμβάσεις, πολιτική βούληση και επιχειρησιακό σχέδιο, ίσως, είναι το “κλειδί” για να γίνουν κάποια σωστά βήματα.

Ας μη ξεχνάμε ότι εκτός από την υγεία και η ψυχολογία είναι διαφορετική. Αλλιώς αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι στη φύση και αλλιώς όταν γύρω σου υπάρχει αυτό το άψυχο γκρι.

Φωτογραφίες: