Το βιβλίο παρουσίασαν οι: Χρυσούλα Πατρώνου – Παπατέρπου – συγγραφέας και η Ειρήνη Γεωργοσοπούλου Μισκία εκπαιδευτικός, καθηγήτρια Γερμανικής Φιλολογίας και ο συγγραφέας του Βιβλίου Ανδρέας Μήλιος.

“Ένα ταξίδι ήταν το χθεσινό απόγευμα κι ας ήμασταν σ’ ένα καφέ της πόλης μας.
Οι ομιλήτριες Χρυσούλα Πατρώνου -Παπατέρπου και Ειρήνη Γεωργοσοπούλου-Μισκία μας μετέφεραν στην δεκαετία του 70 -80 ,όπου διαδραματίζεται η ιστορία της <<ΔΙΠΡΟΣΩΠΗΣ ΚΙΡΚΗΣ>>.
Το κοινό μας παρακολουθούσε με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του καθώς η ζωή έπλεκε την προσωπική ιστορία του ήρωά μας Ορέστη.
Ο Συγγραφέας μας, Ανδρέας Μήλιος εμφανώς συγκινημένος ευχαρίστησε τους φίλους και γνωστούς που στήριξαν το πόνημά του .
Σας ευχαριστούμε όλους για την τιμητική σας παρουσία”.

ΔΙΠΡΟΣΩΠΗ ΚΙΡΚΗ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΜΑΣ ΕΞΙΤΑΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ Ν ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ
ΣΤΟ ΚΑΔΡΟ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ  ΤΟ ΝΗΣΙ ΝΑΞΟΣ ΟΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΙΝΧΑΤΑΝ- Η ΣΦΙΖΟΥΣΑ ΑΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΜΑΙΝ- ΠΟΥ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΝΧΑΤΑΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ.
Ο συγγραφέας ο ίδιος  με έντονες  βιωματικές εμπειρίες χρησιμοποιεί κυρίως πρώτο πρόσωπο στην αφήγηση  με ζωντανή και παραστατική γλώσσα και απίστευτα  πλούσιο λεξιλόγιο και έντονη πλοκή που ερεθίζει τη φαντασία του αναγνώστη και κινητοποιεί διαρκώς το ενδιαφέρον του ,καθώς έχουμε όχι μόνο εκτενέστατη περιγραφή των προσώπων -χαρακτήρων του μυθιστορήματος και των συναισθημάτων τους αλλά και γλαφυρή καταγραφή των συνθηκών της ζωής και των καταστάσεων που βιώνουν. Χαρακτηριστική η περιγραφή του γερμανού Μάρτιν όπου σκιαγραφείται με αριστοτεχνικό τρόπο η  γερμανική φυλή και τα γνωρίσματά της, στοιχεία τα οποία  ο συγγραφέας γνωρίζει  πολύ καλά, λόγω της ενσωμάτωσής του στη γερμανική κοινωνία.
«Μάρτιν  ένας ψηλός, ξανθός, εμφανίσιμος και εγωκεντρικός Γερμανός, που,   μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του, έβλεπε τον εαυτό του σαν απόγονο της άριας φυλής. Ο ξέχειλος ναρκισσισμός του,  που τονιζόταν από μια    χροιά οίησης  στη φωνή  του,φαινόταν να τον καταδυναστεύει και να του στερεί κάθε δυνατότητα  ευπροσήγορης επικοινωνίας  με   τους  συνομιλητές  του.   Οξυδερκής,    απόμακρος,   ιδιόρρυθμος και προκλητικός   φαινόταν   να   μην   μπορεί   να   κρύψει   τα   σοβαρά   προβλήματα συναισθηματικής δυσλειτουργίας που είχε.»
Στη ΔΙΠΡΟΣΩΠΗ ΚΙΡΚΗ πέρα από το ερωτικό στοιχείο που είναι διάχυτο, ο δημιουργός της -προσωπικότητα πολυσχιδής και πολίτης του κόσμου-καταπιάνεται με κοινωνικά θέματα όπως πολιτική- εμφύλιος-μετανάστευση-ναρκωτικά-διαπαιδαγώγηση-μονογονεική οικογένεια-καρκίνος-επιχειρηματικότητα αλλά και μόρφωση και πολιτισμό,των οποίων  είναι βαθύς γνώστης .Η μουσική δε ως πολιτισμικό στοιχείο καταδεικνύεται από τον συγγραφέα με περίσσια συγγραφική δυνότητα, ως η τέχνη εκείνη που δεν ανήκει πλέον στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά στον καθέναν που θέλει ν αναπτύξει το μουσικό αισθητήριο του αρκεί να στρέψει το ενδιαφέρον του και ν αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο σ αυτήν.
Η ιδιαίτερη προσέγγιση  και η δημιουργία ενός νέου καινοτόμου τρόπου εκτέλεσης των τραγουδιών  από το μουσικό σχήμα, που δημιουργεί με μεράκι ο ήρωάς μας ο Στέφανος, είναι άξια αναφοράς .Επιτυγχάνει  εντυπωσιακά να πειραματιστεί σε κάτι που το κοινό δεν έχει συνηθίσει, έχοντας την πεποίθηση ότι θα πετύχει.Αν θα δικαιωθεί το ανακαλύπτει ο αναγνώστης στην πορεία του μυθιστορήματος.
Αυτό που εντυπωσιάζει στην ιστορία μας  είναι οι  συνεχείς και απροσδόκητες ανατροπές πού επιδιώκονται με ενός κινηματογραφικού χαρακτήρα βιρτουόζικη  γραφή.
Η αναγωγή στο παρελθόν το οποίο φωτίζει το μέλλον, ενώ το παρόν που βιώνεται έντονα, αναδεικνύει και πάλι τα διασκορπισμένα κομμάτια του παρελθόντος, είναι αυτό που παρασύρει τον αναγνώστη σε μια ακατάπαυστα ψυχική-συναισθηματική εγρήγορση και κάνει την ιστορία διαρκώς ζωντανή.
Οι ανανεούμενες σκηνές με αναλυτικές αναφορές στο γερμανικό κοινωνικό ιστό και την ελληνική ομογένεια της Γερμανίας καθώς και η διασταύρωση προσωπικών ιστοριών μας καθιστούν κοινωνούς μίας καθημερινότητας και δέκτες επίσης ιστορικών & πολιτιστικών πληροφοριών. Εξαιρετικές οι περιγραφές της όπερας της Φρανκφούρτης και του κρατικού θεάτρου του Wiesbaden που μας ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή. Ο συγγραφέας κάνει τα μάτια του μάτια μας και μας κάνει να ονειρευόμαστε σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι φιγούρες που συμμετέχουν στην ιστορία του.Σαφής,εκτενής και επαναλαμβανόμενη  η αναφορά του στην παροικία των Καστοριανών γουναράδων της Φρανκφούρτης.Ο ηθογραφικός χαρακτήρας της διήγησης διαφαίνεται μέσα από την αναλυτική περιγραφή των αντιλήψεων τους αλλά και κάθε έκφανσης της ζωής τους.Η αληθοφάνεια των χαρακτήρων είναι γεγονός. Ενδεχομένως να είναι άτομα τα οποία γνωρίζουμε άτομα που ζουν ακόμα ανάμεσά μας.Η τάση αντικειμενικότητας αλλά και η  απουσία σχολιασμού των προσώπων του έργου εκ μέρους του συγγραφέα ,ο οποίος αφήνει να μιλούν οι πράξεις και τα λόγια τους για τον χαρακτήρα τους είναι προφανής.
Ο κεντρικός χαρακτήρας της αφήγησης ο Στέφανος αφήνεται στη δίνη της ζωής, της ζωής με τα δύο πρόσωπα όπως και τα  δύο πρόσωπα της Κίρκης, απορρίπτει την πεπατημένη οδό τραβά το δικό του δρόμο επιθυμιών και ονείρων. Ο ήρωάς μας όπως και στις αρχαίες τραγωδίες δεν είναι κακός και ανέντιμος αλλά ούτε  αδιάβλητος και εξαίρετος. Παράτολμος και ενθουσιώδης βιώνει υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια και αίσθηση μοναδικότητας. Βρισκόμενος σ ένα άοκνο κυνήγι δόξας και αναγνώρισης αψηφά τη φυσική φθορά της ανθρώπινης φύσης, ξεπερνώντας κάθε μέτρο.Δεν τον επηρεάζει κανείς και τίποτα. Κάνει τη ζωή του ξεχωριστή, επιτυχημένη ακόμα και άστατα ευτυχισμένη με δύο ανεκπλήρωτους έρωτες ,όπου αποδεικνύεται ακράδαντα ότι  αυτό που είναι καλό για ένα άτομο δεν είναι απαραίτητα σωστό για άλλο,  αφού όλοι είμαστε μεμονωμένες προσωπικότητες .
Οι λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων τόσο του Στέφανου όσο και των χαρακτήρων  που τον περιβάλλουν αποδίδονται με ευρηματικό τρόπο και δίνουν άπειρη τροφή για σκέψη.Απαράμιλλος είναι ο διάλογος του Στέφανου και του μεγάλου του έρωτα  της Αντιγόνης.
«Σ’ αγαπώ και σε εκτιμώ βαθιά, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν προσφορές για να μεταλλαχτούν σε έρωτα. Σου το εξομολογούμαι τώρα για δύο λόγους: Πρώτον, για να ξέρεις ότι σε ποθούσα κι’ εγώ ερωτικά το ίδιο πολύ, και, δεύτερον, για να σου πω πως, αν η ζωή μού έδινε μια δεύτερη ευκαιρία, αυτή τη φορά δεν θα την έχανα∙ θα την αξιοποιούσα μαζί σου! Θα παρέβλεπα την άσωτη σεξουαλική ζωή που έκανες όλα αυτά τα χρόνια και θα σου συγχωρούσα τις εφήμερες παρασπονδίες, γιατί ξέρω ότι σε μεγάλο βαθμό ήμουν υπαίτια εγώ. Πίστεψέ με, νιώθω ενοχές που σε άφησα να κάνεις την καρδιά σου ηδονικό πορνείο.»
Κυρίαρχη θέση στη ζωή όλων των εμπλεκομένων ο έρωτας, που όποια μορφή και αν έχει σε όποια κατηγορία και αν ανήκει εξακολουθεί να ικανοποιεί μια βαθιά ανάγκη της ύπαρξης  τους.  Ο ερωτισμός σε όλες του τις εκφάνσεις είναι έκδηλος και αναδύεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου απίστευτα έντεχνα με κόσμιο και ευγενή τρόπο από τον δημιουργό, ο οποίος επιχειρεί την απενοχοποίηση και τη διαφοροποίηση από τη φτηνή σαρκική απόλαυση και τον προσδιορίζει ως στοιχείο “εκ των ων ουκ άνευ”της καθημερινότητας των ηρώων του βιβλίου.Απρόσμενη και ασυνήθιστη η παραστατική περιγραφή της ερωτικής συνεύρεσης του Στέφανου με τη Μάριον.
«Το γλυκό μούδιασμα του αλκοόλ και η ολοήμερη κούραση δεν στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν τον δυνατό αμοιβαίο  πόθο τους να εκδηλωθεί με αρμονία και ένταση, παρόμοια με αυτή του Μπολερό του Ραβέλ. Λίγη ώρα αργότερα, η ηδονή που αποζητούσαν, πλέρια και ξέχειλη, κυρίευσε τα κορμιά τους και απλώθηκε παντού στην ευρύχωρη κάμαρα με τη μινιμαλιστική διακόσμηση. Ένα ζευγάρι άγρυπνων  αηδονιών και μερικά τριζόνια είχαν συντροφεύσει το πάθος τους με το μελωδικό κελάηδημά τους, αλλά βουτηγμένοι στον περίκλειστο κόσμο της ερωτικής έντασης, το αντιλήφθηκαν μόνο όταν, αποκαμωμένοι από τους κραδασμούς της δικής τους ηδονικής συγχορδίας, έγειραν στα προσκέφαλά τους.
Όταν την επόμενη μέρα άνοιξαν τα μάτια τους κόντευε μεσημέρι. Ξύπνησαν από το, ξέχειλο από οίστρο, τιτίβισμα ενός νεαρού, υπερκινητικού κότσυφα, που πετούσε ασταμάτητα στις πυκνόφυλλες κωνικές κόμες  των νεραντζιών.»
Μία ελεγεία η επιστολή-νουθεσία του ήρωα μας στο μονάκριβο γιο του, όπου τον παροτρύνει να είναι λογικός και να εχει φρόνηση για να  ευτυχήσει στη ζωή του.Ο συγγραφέας μέσα από ένα γαϊτανάκι  απόψεων   για το νόημα της ύπαρξης, βασισμένος τόσο σε γερμανούς φιλοσόφους όπως ο Σοπενχάουερ με τις παράδοξες απόψεις για τη ζωή  και ο παρεξηγημένος Νίτσε  αλλά και σε αρχαίους έλληνες φιλοσόφους όπως ο Αριστοτέλης ο Πλάτωνας και ο Πυθαγόρας, για τους οποίους η ευδαιμονία του ανθρώπου είναι η καλλιέργεια της ψυχής, η οποία μαζί με τους κανόνες της αρετής είναι τα στοιχεία εκείνα που συμβάλλουν στη δημιουργία ενος ηθικά σωστού ανθρώπου αριστοτεχνικά ολοκληρώνει την ιστορία μας.
«-Μην ζήσεις άσωτα και επιδεικτικά, ούτε απόλυτα πειθαρχημένα, ανιαρά και πλαδαρά. Το ξεστράτισμα είναι το αλατοπίπερο της ζωής, αρκεί να μην φωλιάσει μέσα σου η μόνιμη αταξία. Το πέρασμα των συνόρων του οικείου προκαλεί ανασφάλεια, αλλά μεγαλώνει και πλαταίνει τον κόσμο μας. Να προσέξεις, όμως, να μην παγιδευτείς σε κάποιο κουβάρι περιττών αναγκών και φθηνών απολαύσεων, γιατί θα υποχρεωθείς  να ενδώσεις σε ανοίκειους συμβιβασμούς.
-Να χτίζεις καθημερινά την προσωπικότητά σου στοχεύοντας στο να γίνεις ενάρετος, δίκαιος, αυτόνομος και αυτάρκης. Να είσαι αυθεντικός και γενναιόδωρος και να μην αφήσεις χώρο μέσα σου για να καρπίσουν  η αλαζονεία, η έπαρση, η φιλαυτία, η ματαιοδοξία, η απληστία και η αγένεια. Μόνο έτσι θα είσαι αφεντικό του εαυτού σου. Η ολοκληρωμένη προσωπικότητα πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός κάθε ανθρώπινης ύπαρξης γιατί οδηγεί σε ψυχική ισορροπία και σε προσωπική ευτυχία.»