Της Ελένης Κωστοπούλου

Το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι πολύ έντονο το φαινόμενο να ακούμε μόνο δυσάρεστες ειδήσεις, είτε από το διαδίκτυο είτε από την τηλεόραση.

Ο μέσος Έλληνας, όσο σκληρό και αν ακούγεται, με τα όσα βιώνει είναι ένα βήμα πριν την κατάθλιψη. Ίσως όλο αυτό να είναι υπερβολικό, αλλά ορμώμενοι από τις κοινωνικές συναναστροφές μας παρατηρούμε πολλούς ανθρώπους προβληματισμένους, χαμένους στις σκέψεις τους και χωρίς το πηγαίο χαμόγελο το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι αυτό που αξίζει όσο και η υγεία μας.

Κάποιοι μιλάνε για φαινόμενα κατοχής τον επόμενο χειμώνα λόγω της ακρίβειας στα είδη του καλαθιού της νοικοκυράς και ευρύτερα της ενέργειας.

Λαμβάνοντας υπόψη την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς αναρωτιόμαστε, πως θα τα βγάλει πέρα ο μέσος Έλληνας. Το θέμα βέβαια δεν είναι η απλή διαπίστωση μιας δύσκολης κατάστασης, αλλά οι άμεσες λύσεις.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι οποίοι μπορούν να τις δώσουν; Ασφαλώς ο πρώτος πυλώνας είναι οι κυβερνητικές αποφάσεις, που πρέπει να ενσκήψουν όσο ποτέ άλλοτε στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας.

Δεύτερο πυλώνα αποτελεί η εκκλησία η οποία είναι απαραίτητο να λάβει ενεργό ρόλο, όπως άλλωστε έκανε και σε αντίστοιχες περιπτώσεις κατά τον ρου της ιστορίας.

Τρίτος σημαντικός πυλώνας είμαστε εμείς οι ίδιοι, που ναι μεν κουβαλάμε το δικό μας “σταυρό” δεν θα πρέπει όμως να αγνοήσουμε και τον πλησίον μας για τον απλούστατο λόγο, ότι μια κοινωνική ανισότητα στη γειτονιά μας μπορεί να γίνει, ενδεχομένως, μία αιτία παθογενών καταστάσεων.

Ακούμε στα λόγια των πολιτών τις λέξεις ανάπτυξη, αλληλεγγύη και ενότητα. Αυτές οι λέξεις – έννοιες έχουν χάσει το νόημα και τον προσανατολισμό τους, όσο σήμερα αντικρίζουμε όλο και περισσότερους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Γενικά πρέπει να αφυπνιστούμε ως Έλληνες. Τί σημασία έχει αν κυβερνά ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ…, αν βλέπουμε δυστυχισμένους ανθρώπους;

Ας βάλουν ως “σημαία” τους όλοι το κοινωνικό κράτος με την αληθινή του όμως έννοια. Δεν εννοείται σε μία ευνομούμενη κοινωνία να υπάρχει ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον και σκέψεις τύπου, “να φύγουμε από την Ελλάδα για να σωθούμε”.

Απευθυνόμενοι, λοιπόν, προς κάθε υπεύθυνο και διαχειριστή του οικονομικού και κοινωνικού μας μέλλοντος, του λέμε να μας δώσει πάλι πίσω το χαμόγελό μας.