Σε μια δημοκρατία, όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι και ίσοι, συνεπώς στην τέλεια δημοκρατική πολιτεία, η μόνη αρμόζουσα εργασία είναι η ελεύθερη. Άλλωστε, η εργασία είναι δημιουργία, ο άνθρωπος εκφράζει τα εσώψυχά του στον εξωτερικό κόσμο, τον διαμορφώνει και τον εσωτερικεύει ταυτόχρονα. Ιδεατά, όλοι θα πρέπει να εργάζονται ελεύθερα, για τους εαυτούς τους, αποκλειστικά και μόνον. Κανονικά η ανεξάρτητη εργασία, εκτός από εσωτερική έκφραση και εξωτερική δημιουργία, άγει στην Ελευθερία. Καθώς ο άνθρωπος επιβιώνει με αυτήν, υπερνικά την πείνα, την φτώχεια, την αποτυχία, τον θάνατο, και νικά την Ανάγκη – η οποία όμως κυκλικά τον επανάγει στην εργασία. Στην Ουτοπία, όλοι οι άνθρωποι θα ανήκουν σε μία μόνον τάξη, και θα είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι επαγγελματίες που θα αποφασίζουν με άμεση συμμετοχή, στα πλαίσια μιας τέλειας δημοκρατίας.

Στην ανθρώπινη πράξη, όπως και στην ανθρώπινη ιστορία, ποτέ δεν υπήρξε τίποτε το τέλειο. Οπότε ποτέ όλοι οι άνθρωποι δεν υπήρξαν ανεξαρτήτως εργαζόμενοι κι ελεύθεροι επαγγελματίες, άλλοτε κάποτε στην αρχαιότητα υπήρξαν σκλάβοι, μετά στον μεσαίωνα υποτελείς και κολίγοι, και στην νεότερη εποχή εργάτες και εξαρτημένοι εργαζόμενοι. Μεγάλα βήματα έχουν γίνει από τότε που οι άνθρωποι εργάζονταν σαν κτήνη στα νταμάρια, στα λατομεία, στις γαλέρες και στα χωράφια. Μέχρι η ανθρωπότητα να εξελιχθεί τόσο, αν ποτέ, ώστε να καταστούν όλοι οι άνθρωποι ελεύθεροι επαγγελματίες που θα ζουν σε άμεση δημοκρατία, πολλά ακόμη θα μεσολαβήσουν. Πάντως, η ρίζα του κακού, βρίσκεται στον άνθρωπο και στην ηθική του συγκρότηση, καθώς ούτε όλοι οι εργάτες είναι καλοί άνθρωποι ούτε όλοι οι εργοδότες είναι κακές ψυχές, αλλά υπάρχουν απλώς καλοί και κακοί άνθρωποι. Προφανώς, σε αυτήν την Ουτοπία, όπου όλοι θα εργάζονται ελεύθερα και θα αποφασίζουν ελεύθερα για την μοίρα τους, η ανθρωπότητα θα έχει κατακτήσει για πρώτη φορά μια νέα συλλογική κατάσταση, την Αρετή, η οποία είναι και Αναψυχή.