Κάποιοι, σχεδόν αρρωστήσαμε προχθές το βράδυ, βλέποντας πεταγμένο στο χώμα τον σιδηροδέσμιο Καστοριανό επιχειρηματία, αλλά αυτό ήταν μια λυτρωτική επιβεβαίωση για μας, ότι δεν πάσχουμε από αναλγησία.

Το ότι αφέθηκε ελεύθερος μετά ο ιδιοκτήτης του “Αιολίς”, δείχνει πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην είναι ελεύθερος πριν τον ελευθερώσουν.

Ας συνθέσουμε, όμως, όλη την ιστορία, ξεκινώντας από τις εποχές των παχέων αγελάδων, τότε που η Καστοριά “βούλιαζε από κόσμο” τα Σαββατοκύριακα, κατά την επαναλαμβανόμενη έκφραση των τοπικών εφημερίδων. Τότε που ο τουρισμός ορθωνόταν ως δυναμικός πυλώνας στήριξης της τοπικής οικονομίας!

Τι πιο φυσιολογικό τότε για έναν επιχειρηματία του κλάδου να επενδύσει στον τομέα του; Και με τις τράπεζες να παροτρύνουν έτσι αφειδώλευτα την λήψη δανείων;

Τότε ήταν που το ¨Αιολίς” μετατράπηκε σ’ ένα πανέμορφο μικρό ξενοδοχείο, κυριολεκτικό κόσμημα στην γειτονιά του και ήταν το μικρό αδερφάκι του “Europa”, του ίδιου ιδιοκτήτη, που ήταν λίγο παρακάτω. Τα δύο ξενοδοχεία λειτουργούσαν συμπληρωματικά!

Δύο εκατομμύρια ευρώ ήταν το δάνειο, από το οποίο αποπληρώθηκαν ήδη τα 1.200.000,οο. Να, όμως, που…

Ήρθανε χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι! Ο επιχειρηματικός κόσμος χτυπήθηκε ανελέητα. Τα ΑΤΜ έκλεισαν και οι άνθρωποι μηδένισαν τα ταξίδια τους. Και μετά από την κρίση η πανδημία! Ο τουρισμός ήταν από τους πρώτους νεκρούς της. Καμία οικονομική είσπραξη, καμία απολαβή! (Ως ειρωνική επιβίωση όλων αυτών ο ΕΝΦΙΑ!).

Και, στο τέλος, προέκυψαν τα FUNDS. Αγνώστων γονέων, αλλά πολύ δραστήρια. Αγόρασαν κοψοχρονιάς όλα τα επιταγμένα κτίσματα, εφοδιάστηκαν με δικαστικές αποφάσεις (και γκλομπς) και βάλθηκαν να ξεσπιτώνουν ιδιοκτήτες. Τι θ’ αφήσουν πίσω τους αυτά τα φαντς; Κτίρια-φαντάσματα, στοιχειωμένα, που δεν θα τα θέλει κανείς. Ένα τέτοιο είναι το Giorgio Inn της Κορησού…

Δ.Ι

Για την εφημερίδα ΝΕΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑ