Της Ελένης Κωστοπούλου

Σ’ ένα πλανήτη όπου το άδικο υπερέχει έναντι του δικαίου, δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα άλλο, παρά να υπάρχουν άνθρωποι πολλών οικονομικών κατηγοριών, με τους φτωχούς να κατέχουν τη μερίδα του λέοντος.

Λόγια κοινότυπα και τετριμμένα, που όμως βγαίνουν από ανθρώπινες ψυχές, αγανακτισμένες, με ένα μεγάλο “γιατί;” να αναφωνεί είτε μεγαλόφωνα είτε σιωπηρά.

Μία Ελλάδα, λοιπόν, με πολύ ήλιο, θάλασσα, ενέργεια, φυσικούς, αλλά και ανθρώπινους πόρους, έχει φτάσει στο σημείο να “στενάζει” από οικονομικά φαινόμενα όπως αυτό της ανεργίας και της ακρίβειας.

Νέοι μεταναστεύουν, οικογένειες δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, απλά γιατί το δικαίωμα στην εργασία δεν υπάρχει γι’ αυτούς.

Από την άλλη, λίγοι οικονομικά μεγάλοι εκμεταλλεύονται τη διεθνή οικονομική συγκυρία. Δυστυχώς, οι ζωές μας εξαρτώνται από την αγορά του πετρελαίου και των ενεργειακών πόρων.

Αν σε αυτά προστεθούν η αύξηση της ζήτησης, η χαμηλή ανάπτυξη και το δημογραφικό, οδεύουμε με γοργούς ρυθμούς προς τη φτωχοποίηση του μεγαλύτερο αριθμού των Ελλήνων.

Αυτές είναι απλές διαπιστώσεις, στις οποίες ακόμη και ο πιο φιλελεύθερος πολιτικός μπορεί να οδηγηθεί.

Το θέμα είναι το τί πρέπει να γίνει. Να ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης, τα οποία είναι αδιανόητο να έχουν απαγορευτικές τιμές για πολλά νοικοκυριά.

Για να μην έχουμε κοινωνικές εκρήξεις, τα Υπουργεία Ανάπτυξης και Οικονομικών πρέπει τουλάχιστον να συγκρατούν τις πληθωριστικές πιέσεις, ειδικά στα αγαθά του καλαθιού της νοικοκυράς.

Ο τρόπος υπάρχει. Είναι οι τιμές “καπέλου” σ’ όλα αυτά τα αγαθά. Κάθε σπίτι, επίσης, καταναλώνει ρεύμα, νερό, πετρέλαιο κλπ., και είναι αδιανόητο το να μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς αυτά. Οι τρελές αυξήσεις στο χώρο της ενέργειας σοκάρουν. Εκεί που κάποιος πλήρωνε, για παράδειγμα, 80 ευρώ για ΔΕΗ το δίμηνο, σήμερα παρατηρεί τριπλασιασμό στο λογαριασμό, ενώ ο μισθός του παραμένει στάσιμος. Που θα βρεθούν τα χρήματα για αυτούς τους υπέρογκους λογαριασμούς; Εδώ χρειάζονται άμεσα και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ μέτρα κι όχι ημίμετρα.

Δεν εξετάζουμε ποιος είναι στην εξουσία, μάς ενδιαφέρει όμως, ότι αυτή η εξουσία πρέπει να προστατεύει τους πολίτες της. Είναι τουλάχιστον λυπηρό το κάθε νοικοκυριό να σκέφτεται πως θα πληρώσει και να στερηθεί κάποια αγαθά που θεωρούνται αυτονόητα στον 21ο αιώνα. Κάντε κάτι, μην αφήνετε τους ανθρώπους στο έλεος του Θεού! Είναι τραγικό να ακούμε στις ειδήσεις ότι πεθαίνουν από το κρύο άνθρωποι, επειδή δεν είχαν την δυνατότητα να ζεσταθούν.

Τα παραπάνω, δεν αποτελούν λαϊκισμό. Τα ξέρουν όλοι, τα ψιθυρίζουν όλοι και τα αισθάνονται οι περισσότεροι.

Ο ρόλος της εκάστοτε κυβέρνησης είναι να υπηρετεί το λαό και να τον εξασφαλίζει, τουλάχιστον τα αγαθά της επιβίωσης και της υγείας. Δεν γνωρίζουμε αν οι παραπάνω κραυγές αγωνίας θα φτάσουν εκεί που πρέπει. Μακάρι κάποιοι ευαίσθητοι πολιτικοί να τα σκεφτούν και να τα μεταφέρουν πιο πάνω.

Ο ήλιος ανατέλλει για όλους, αλλά, από την άλλη, πολλοί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα…